W istocie jest to jeden z najstarszych, zachowanych w Łodzi zabytków. Pierwotnie stał na Starym Mieście w latach 1765-1768 wzniesiony przez biskupa kujawskiego Antoniego Ostrowskiego w miejscu gdzie obecnie znajduje się kościół WNMP. Gwałtowny napływ ludności do rozwijającego się szybko miasta spowodował, że mały,drewniany kościółek przestał wystarczać na potrzeby okolicznej ludności. W roku 1888 rozpoczęto na jego miejscu budowę nowej, murowanej świątyni. Przywiązani do starego, pięknego kościółka parafianie postanowili go przenieść na inne miejsce. Wybrano teren po starym cmentarzu zamkniętym już od roku 1856.
Ponieważ technicznie przedsięwzięcie okazało się trudne do wykonania, wymieniono stary materiał drewniany na nowy, a kościół odtworzono. Istnieje legenda, że pracownicy fabryk Izraela Poznańskiego uczynili to w ciągu jednego dnia.
Na początku XX wieku zmieniono wnętrze, dzieląc je na nawy. Obiekt nakryty jest dachem drewnianym z charakterystyczną ażurową sygnaturką. We wschodniej części działki stoi stara, drewniana dzwonnica.
Kościół zbudowany jest z bali modrzewiowych. Wewnątrz otynkowany, na zewnątrz oszalowany deskami. Zatracił już wiele ze swej niepowtarzalności, mimo tego zdecydowanie się wyróżnia spośród krajobrazu miasta.
Kościół pw Św. Józefa Oblubieńca jest niemym świadkiem historii Łodzi. Pamięta rozbiory i powstania narodowe. Jest też prawdziwym symbolem rozwoju miasta przemysłowego.
